رهبر معظم انقلاب اسلامی سیر تکاملی زندگی و حضور یکی از شهدای دفاع مقدس را در دیدار با خانواده این شهید بیان کردند

به گزارش خبرگزاری فارس به نقل از پایگاه اطلاع‌رسانی دفتر حفظ و نشر آثار مقام معظم رهبری، اعضاى خانواده شهید عبدالحسین برونسی و مسئولان ستاد برگزارى یادواره این شهید، در اسفندماه سال گذشته (1388/12/3) با رهبر معظم انقلاب دیدار و گفت‌وگو کردند.
پایگاه اطلاع‌رسانی حضرت آیت‌الله خامنه‌ای متن بیانات معظم ‌له و حاشیه‌های این دیدار را به مناسبت هفته دفاع مقدس، منتشر کرده است که بیانات ایشان را ذیلاً می‏آوریم.

بسم‌الله الرحمن الرحیم‌
خدا ان‌شاء الله شهید عزیزمان را - مرحوم شهید برونسى را، یا همان‌طور که عرض کردیم اوستا عبدالحسین برونسى را - رحمت کند. این خیلى براى جامعه‌ ما و کشور ما و تاریخ ما اهمیت دارد که یک شخص خوانده شده‌ به عنوان «اوستا عبدالحسین» - نه دکتر عبدالحسین است، نه به معناى علمى استاد عبدالحسین است؛ بلکه اوستا عبدالحسین است، اهل بنائى و اهل کار دستى و اهل شاگردى فلان مغازه؛ یعنى اوستا عبدالحسین بنا - از لحاظ معرفت و آشنایى با حقایق به جایى می‌رسد که قبل از پیروزى انقلاب در ظریف‌ترین کارهاى انقلابى جوان‌هایى که در مسائل انقلابى کار می‌کردند شرکت می‌کند- البته من از نزدیک در جریان آن کارها نبودم و در آن زمان یادم نمى‌آید که با این شهید ارتباطى داشته باشم؛ لیکن اطلاع دارم، میدانم، شنیدم و توى کتاب هم خواندم - بعد از انقلاب هم وارد میدان جنگ می‌شود.

می‌دانید، در دفاع هشت ساله - در مجموعه‌ داوطلبان و سپاه و اینها - هیچ‌کس بعنوان فرمانده و رئیس وارد میدان نمی‌شد؛ همه بر اساس تلاش خودشان به مقامات بالا می‌رسیدند؛ یعنى یک نفرى وارد می‌شد، بسیجى معمولى بود؛ بعد مى‌دیدند آدم قابلى است، می‌شد فرمانده‌ دسته یا فرمانده‌ گروهان، بعد می‌شد فرمانده گردان، بعد می‌شد فرمانده‌ تیپ، می‏رفت بالا.

مدیریت جنگ آن زمان هم فقط مدیریت نظامى نبود؛ من چون اوایل کار، مدت کوتاهى از نزدیک کارها را می‌دیدم، بعد هم که از دور، تهران بودیم، لیکن جریان ها را می‌فهمیدم و می‏دانستم. مدیریت، صرفاً مدیریت نظامى نبود، مدیریت سیاسى بود، مدیریت فکرى بود، مدیریت انسانى و ادبى و اخلاقى بود؛ تا کسى این چیزها را نداشت، نمی‌توانست مجموعه‌ زیردست خودش را اداره کند و هدایت بکند.

این شهید عزیز وارد می‌شود؛ نه معلومات دانشگاهى دارد، نه عنوان و تیتر رسمى و دانشگاهى دارد، اما آنچنان در کار مدیریت جنگ پیشرفت می‌کند که به مقامات عالى می‌رسد و شخصیت برجسته‌اى می‌شود؛ شخصیت جامع‌الاطرافى که مثلاً فرمانده‌ تیپ می‌شود، بعد هم به شهادت می‌رسد. ایشان اگر چنانچه به شهادت نمی‌رسید، مقامات خیلى بالاتر - از لحاظ رتبه‌هاى ظاهرى - را هم طى می‌کرد.

اینها جزو عجایب انقلاب ماست. جزو چیزهاى استثنایى انقلاب ماست که دیگر نظیر ندارد؛ نمی‌شود هیچ جاى دیگر را با این مقایسه کرد. همان‌طور که آقاى استاندار خراسان نقل کردند، من از افرادى شنیدم که ایشان در آن وقت، براى مجموعه‌هاى دانشجویى و دانشگاهى که از مشهد می‌رفتند آنجا، صحبت می‌کرد و همه را مجذوب خودش می‌کرد.

خود من هم نظیر این را باز دیده بودم. مرحوم شهید رستمى - که او هم از شهداى خراسان است؛ یک فرد روستایى و به ظاهر عامى- توى جمعى که فرماندهان درجه‌ یک نشسته بودند و رئیس جمهور وقت آن روز هم نشسته بود، آمد صحبت کرد و گزارش میدان جنگ داد، جورى که همه این فرماندهان رسمى‌اى که نشسته بودند مبهوت شدند.

استعداد انقلاب براى پرورش شخصیت‌هاى برجسته و افراد، تا این حد است و اینها را نباید دست کم گرفت. اینها اهمیت انقلاب و عظمت انقلاب و عمق انقلاب را نشان می‌دهد. ماها به ظواهر نگاه می‌کنیم، این اعماق را باید دید.

وقتى انسان این اعماق را مى‌بیند آن وقت افق در مقابل چشمش اصلاً یک چیز دیگرى می‌شود و این حوادث گوناگونى که پیش مى‌آید - این مخالفت‌ها، این دشمنی‌ها، این ناخن زدن‌ها و پنجه کشیدن‌ها - دیگر به چشم انسان نمى‌آید؛ اینها در مقابل آن حرکت عظیمى که دارد انجام می‌گیرد چیزهاى کوچکى است.

به نظر من شهید برونسى و امثال او را باید نماد یک چنین حقیقتى به حساب آورد، حقیقت پرورش انسان‌هاى بزرگ با معیارهاى الهى و اسلامى، نه با معیارهاى ظاهرى و معمولى؛ به هر حال هر چه از این بزرگوار و از این بزرگوارها تجلیل بکنید زیاد نیست و بجاست. ان‌شاءالله امیدواریم که خداوند کمک کند.

خانواده‌ محترم شهید برونسى هم خانواده بسیار خوبى‌اند؛ همان روحیه‌ معنوى و صفا را در این خانواده - در دو سه بارى که از نزدیک باهاشان آشنا شدم - من دیدم. همسر ایشان هم خانم صبور و شکیبایى است که سختی‌هاى دوران مبارزه و بعد دوران جنگ و اینها را تحمل کرده و این بچه‌ها را بزرگ کرده است.

ماشاء الله، آدم پنج تا پسر بچه‌ شیطان را بزرگ کند، چیز کمى نیست. بچه‌هاى شهید برونسى هم قاعدتاً همچین بچه‌هاى نرم و آرامى نیستند، آنها هم همین‌طور هیجانى هستند؛ اینکه آدم بتواند این بچه‌ها را این‎جور بزرگ کند و ماشاءالله به ثمر برساند، خودش خیلى هنر می‏خواهد. سلام ما را هم به آن خانم برسانید.